به نام خدا
وقتی فرزند من حدود چهار و نیم ساله بود، من یک نقشه ی جهان را روی دیوار اتاقش نصب کردم. مادرش به من ایراد می گرفت. وقتی مدتی گذشت، روحیه ی کنجکاوی او تحریک شد و خود بچه از من درباره ی آن سوال می کرد و من به صورت مبهم پاسخ می دادم تا سوالات دیگری در ذهن بچه شکل بگیرد تا این که بالاخره در پیش دبستانی، مفهوم جهان جغرافیایی را فهمید و کشور و شهر خود را در آن پیدا کرد. من هیچ وقت هیجانی که فرزندم از پیدا کردن نام شهرمان در نقشه پیدا کرد را فراموش نمی کنم.
او به صورت ناخودآگاه مفهوم از کل به جزء رسیدن را آموخت. این آموزش حتما" در تصمیمگیری های او در آینده تاثیر خواهد گذاشت.
در کلاس سوم که او با خط زمان آشنا شد این تجربه را برای تاریخ تکرار کردم. به این شکل که خط زمانی از زمان هجرت پیامبر با تاریخ قمری و شمسی تا سال ۱۴۰۰ شمسی برایش رسم کردم که نزدیک دو متر درازا پیدا کرد و در آن مدت حکومت ها را برایش کشیدم و تولدو وفات شخصیت های مهم دینی و علمی را روی آن مشخص کردم و تولد خودش را هم در ان مشخص کردم. الان او کلاس چهارم است و به یاری خدا، کاملا" فهمیده است که در کجای تاریخ زندگی می کند و ...
من فکر می کنم اگر شما هم از این روش استفاده کنید، فرزندتان را در گستره ی زمان و مکان رشد خواهید داد و او در تحصیل و زندگی حتما" موفق تر خواهد بود.
به نام خدا
در دنیایی زندگی می کنیم که به جرات می توان گفت که در آن استرس و اضطراب گریبانگیر اکثر آدم ها می باشد و علت بسیاری از مشکلات و بیماری ها است.
یکی از ریشه های استرس، نگرانی از سلامت بدن است.بر اساس آموزه های طب جدید، بدن ما مثل یک اتومبیل است که باید هر از چند وقتی آن را چکاپ کنیم و در حین رانندگی هم شش دنگ حواسمان به آن باشد وگرنه، یک لحظه غفلت برابر با مرگ! این نگرش، روان ما را به هم می ریزد.
من یادم هست که در بچگی که به روستا می رفتم، پیرمردی را می دیدم که بعد از ظهرها که از باغش می خواست به خانه اش برگردد، سوار بر مرکبش (که یک الاغ بود)می شد و از فرط خستگی در وسط راه خوابش می گرفت و در نهایت، با سلامت کامل، به خانه اش می رسیدو با ایستادن الاغ از حرکت، از خواب بیدار می شد.
حالا بیاییم فرض کنیم که مَرکبِ بدنِ ما ، از جنس اسب و الاغ باشد . آن وقت اگر مدتی ، خوابمان ببرد، مرگ نهایت کارمان نخواهد بود.
بدن ما، درک و هویت مستقلی دارد و ما باید آن هویت را به رسمیت بشناسیم و فقط به یاری او بشتابیم و به تصمیماتش احترام بگذاریم. نه آن که برای او تصمیم بگیریم که فلان جزء بی ریخت است و باید کوچک شود و ...
البته باید مطمئن شویم که پس از سال ها دیکته ی اَوامرمان به او، آیا قدرت درک و عقل و تصمیم گیریش همچنان کار می کند ، یا این که افسرده شده است و دل از دنیا بریده؟
به نام خدا
یک پرسشی که درباره ی تعلیم و تربیت فرزندانم در بیشتر اوقات ذهن من را مشغول می کرد این بود که چگونه خانواده می تواند در خواندن و نوشتن به بچه ها کمک کند؟ آیا خانواده می تواند زودتر از سن مدرسه، فرآیند خواندن و نوشتن را به بچه ها بیاموزد؟ این کار چه تداخل هایی با آموزش بچه ها در مدرسه خواهد داشت؟
تجربه ای که من داشتم به من ثابت کرد که باید آموزش خواندن و نه نوشتن، را قبل از مدرسه به بچه ها یاد داد.آن هم نه با سخت گیری، بلکه به صورت بازی و کاملا" آزاد بدون هیچ آداب خاصی.
نوشتن را نباید قبل از سن مدرسه به بچه ها یاد داد، اول این که دست بچه ها هنوز توانایی مورد نظر را ندارد . دوم این که نوشتن مبتی بر رعایت آداب است و باید بچه ها آداب را رعایت کنند و هر جور دلشان خواست ننویسند و این در سن قبل از مدرسه، با روحیات بچه ها در تضاد است. سوم این که واقعا" نیازی به نوشتن در سن قبل از مدرسه نیست و بچه ها تشنه ی خواندن و شنیدن و بالا بردک درک خود از اطراف هستند و هنوز چیزی برای ارائه از طریق نوشتن ندارند کما اینکه با نقاشی مقدار زیادی از روحیات خود را انتقال می دهند.
اما اگر ما خواندن را پیش از مدرسه به بچه ها بیاموزیم تداخلی در کلاس اول ایجاد کرده ایم؟ اگر شما فرایند خواندن را به صورت کامل به بچه ها بیاموزید هیچ تداخلی در آموزش کلاس اول ایجاد نکرده اید. فرض کنید فرزند شما در کلاس اول می بایست از نقطه یA به نقطه ی B منتقل می شد. اگر شما این بچه را با ماشین از نقطه ی A بردارید و به نقطه ی B برسانید، هیچ مشکلی پیدا نخواهید کرد. ولی اگر او را از نقطه ی A خارج کنید و در نیمه راه ، مدرسه شروع شود و معلم ادعا کند که او می خواسته با هواپیما بچه ها را از A بهB منتقل کند و بچه ی شما در نقطه ی ابتدای مسیر نیست، آن وقت شما با یک مشکل بزرگ مواجه خواهید شد.
نکته ی دیگر این است که بچه ای که خواندن بلد است را می توانید در کلاس اول با اصول خط تحریری آشنا کنید و نگذارید که حوصله اش سر برود. در نتیجه او از ابتدا با خط خوش خواهد نوشت.